پروتئین بتا آمیلوئید انسانی (1-42) که با نام Aβ 1-42 نیز شناخته می‌شود، یک عامل کلیدی در کشف رمز و راز بیماری آلزایمر است.این پپتید در تشکیل پلاک‌های آمیلوئیدی، خوشه‌های معمایی که به مغز بیماران آلزایمر آسیب می‌رسانند، نقش اساسی دارد.با یک اثر مخرب، ارتباط عصبی را مختل می کند، التهاب را تحریک می کند و مسمومیت عصبی را القا می کند که منجر به اختلال شناختی و آسیب عصبی می شود.بررسی مکانیسم های تجمع و سمیت آن نه تنها حیاتی است.این یک سفر هیجان انگیز به سمت حل معمای آلزایمر و توسعه درمان های آینده است.
Aβ 1-42 یک قطعه پپتیدی از 42 اسید آمینه است که از برش پروتئین پیش ساز آمیلوئید (APP) توسط β- و γ-سکرتازها به دست می آید.Aβ 1-42 یکی از اجزای اصلی پلاک های آمیلوئیدی است که در مغز بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر، یک اختلال عصبی که با اختلال شناختی و از دست دادن حافظه مشخص می شود، تجمع می یابد.نشان داده شده است که Aβ 1-42 عملکردها و کاربردهای مختلفی در تحقیقات بیولوژیکی و زیست پزشکی دارد، مانند:
1. سمیت عصبی: Aβ 1-42 می تواند الیگومرهای محلولی را تشکیل دهد که قادر به اتصال به غشاهای عصبی، گیرنده ها و سیناپس ها هستند و عملکرد آنها را مختل می کنند.این الیگومرها همچنین می توانند استرس اکسیداتیو، التهاب و آپوپتوز را در نورون ها ایجاد کنند که منجر به از دست دادن سیناپسی و مرگ نورون ها می شود.الیگومرهای Aβ 1-42 نسبت به سایر اشکال Aβ، مانند Aβ 1-40 که فراوان ترین شکل Aβ در مغز است، عصبی تر هستند.همچنین تصور می‌شود که الیگومرهای Aβ 1-42 می‌توانند مانند پریون‌ها از سلولی به سلول دیگر انتشار یابند و باعث تا شدن و تجمع پروتئین‌های دیگر مانند تاو شوند که در بیماری آلزایمر گره‌های نوروفیبریلاری را تشکیل می‌دهند.
Aβ 1-42 به طور گسترده ای به عنوان ایزوفرم Aβ با بالاترین سمیت عصبی در نظر گرفته می شود.چندین مطالعه تجربی سمیت عصبی Aβ1-42 را با استفاده از روش‌ها و مدل‌های مختلف نشان داده‌اند.به عنوان مثال، Lesné و همکاران.(Brain, 2013) تشکیل و سمیت الیگومرهای Aβ را که تجمعات محلول مونومرهای Aβ هستند بررسی کرد و نشان داد که الیگومرهای Aβ 1-42 اثر مخرب قوی تری بر سیناپس های عصبی دارند که منجر به زوال شناختی و از دست دادن عصبی می شود.لامبرت و همکاران(مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم، 1998) سمیت عصبی الیگومرهای Aβ 1-42 را برجسته کرد و دریافت که آنها اثر سمی قوی بر روی سیستم عصبی مرکزی دارند، احتمالاً با تأثیر بر سیناپس ها و انتقال دهنده های عصبی.والش و همکاران(Nature، 2002) اثر مهاری الیگومرهای Aβ 1-42 را بر تقویت طولانی مدت هیپوکامپ (LTP) در داخل بدن نشان داد، که یک مکانیسم سلولی زیربنای یادگیری و حافظه است.این مهار با اختلال حافظه و یادگیری همراه بود و بر تأثیر الیگومرهای Aβ 1-42 بر انعطاف پذیری سیناپسی تأکید داشت.شانکار و همکاران(Nature Medicine، 2008) دایمرهای Aβ 1-42 را مستقیماً از مغز آلزایمر جدا کرد و تأثیر آنها را بر شکل پذیری و حافظه سیناپسی نشان داد و شواهد تجربی برای سمیت عصبی الیگومرهای Aβ 1-42 ارائه کرد.
علاوه بر این، سو و همکاران.(سموم شناسی مولکولی و سلولی، 2019) آنالیز ترانس کریپتومیکس و پروتئومیکس سمیت عصبی ناشی از Aβ1-42 را در سلول های نوروبلاستوما SH-SY5Y انجام داد.آنها چندین ژن و پروتئین را شناسایی کردند که تحت تأثیر Aβ 1-42 در مسیرهای مربوط به فرآیند آپوپتوز، ترجمه پروتئین، فرآیند کاتابولیک cAMP و پاسخ به استرس شبکه آندوپلاسمی قرار گرفتند.تاکدا و همکاران(تحقیق عناصر ردیابی زیستی، 2020) نقش Zn2+ خارج سلولی را در سمیت عصبی ناشی از Aβ1-42 در بیماری آلزایمر بررسی کرد.آنها نشان دادند که سمیت Zn2+ درون سلولی ناشی از Aβ1-42 با افزایش سن به دلیل افزایش وابسته به سن در خارج سلولی Zn2+ تسریع شد.آنها پیشنهاد کردند که Aβ 1-42 که به طور مداوم از پایانه های عصبی ترشح می شود، باعث کاهش شناختی مرتبط با سن و تخریب عصبی از طریق اختلال در تنظیم Zn2+ داخل سلولی می شود.این مطالعات نشان می دهد که Aβ 1-42 یک عامل کلیدی در میانجیگری سمیت عصبی و پیشرفت بیماری در بیماری آلزایمر با تأثیر بر فرآیندهای مختلف مولکولی و سلولی در مغز است.
2. فعالیت ضد میکروبی: گزارش شده است که Aβ 1-42 دارای فعالیت ضد میکروبی در برابر پاتوژن های مختلف مانند باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها است.Aβ 1-42 می تواند به غشای سلول های میکروبی متصل شده و آنها را مختل کند و منجر به لیز و مرگ آنها شود.Aβ 1-42 همچنین می تواند سیستم ایمنی ذاتی را فعال کند و سلول های التهابی را به محل عفونت جذب کند.برخی از مطالعات نشان داده اند که تجمع Aβ در مغز ممکن است یک پاسخ محافظتی به عفونت ها یا آسیب های مزمن باشد.با این حال، تولید بیش از حد یا نامنظم Aβ ممکن است باعث آسیب جانبی به سلول ها و بافت های میزبان شود.
گزارش شده است که Aβ 1-42 فعالیت ضد میکروبی در برابر طیف وسیعی از عوامل بیماری زا مانند باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها مانند استافیلوکوکوس اورئوس، اشریشیا کلی، کاندیدا آلبیکنس و ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 از خود نشان می دهد، از طریق تعامل با غشاها و باعث اختلال و لیز آنها می شود.کومار و همکاران(ژورنال بیماری آلزایمر، 2016) این اثر را با نشان دادن اینکه Aβ 1-42 نفوذپذیری غشاء و مورفولوژی سلول های میکروبی را تغییر داده و منجر به مرگ آنها می شود، نشان داد.علاوه بر اثر ضد میکروبی مستقیم، Aβ 1-42 همچنین می تواند پاسخ ایمنی ذاتی را تعدیل کند و سلول های التهابی را به محل عفونت جذب کند.سوشیا و همکاران(PLoS One، 2010) این نقش را با گزارشی که Aβ1-42 تولید سیتوکین ها و کموکاین های پیش التهابی، مانند اینترلوکین-6 (IL-6)، فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α)، مونوسیت را تحریک می کند، آشکار کرد. پروتئین جذب کننده شیمیایی-1 (MCP-1) و پروتئین التهابی ماکروفاژ-1 آلفا (MIP-1α)، در میکروگلیا و آستروسیت ها، سلول های اصلی ایمنی در مغز.
شکل 2. پپتیدهای Aβ دارای فعالیت ضد میکروبی هستند.
(Soscia SJ، Kirby JE، Washicosky KJ، Tucker SM، Ingelsson M، Hyman B، Burton MA، Goldstein LE، Duong S، Tanzi RE، Moir RD. پروتئین بتا آمیلوئید مرتبط با بیماری آلزایمر یک پپتید ضد میکروبی است. PLoS One . 2010 مارس 3;5(3):e9505.)
در حالی که برخی از مطالعات نشان داده اند که تجمع Aβ در مغز ممکن است یک پاسخ محافظتی به عفونت ها یا آسیب های مزمن باشد، زیرا Aβ می تواند به عنوان یک پپتید ضد میکروبی (AMP) عمل کند و پاتوژن های بالقوه را از بین ببرد، تعامل پیچیده بین Aβ و عناصر میکروبی باقی می ماند. موضوع تحقیقتعادل ظریف توسط تحقیقات Moir و همکاران برجسته شده است.(مجله بیماری آلزایمر، 2018)، که نشان می دهد تولید نامتعادل یا بیش از حد Aβ ممکن است به طور ناخواسته به سلول ها و بافت های میزبان آسیب برساند، که منعکس کننده ماهیت دوگانه پیچیده نقش Aβ در عفونت و تخریب عصبی است.تولید بیش از حد یا نامنظم Aβ ممکن است منجر به تجمع و رسوب آن در مغز شود و الیگومرها و فیبرهای سمی تشکیل دهد که عملکرد نورون ها را مختل کرده و التهاب عصبی را القا می کند.این فرآیندهای پاتولوژیک با زوال شناختی و از دست دادن حافظه در بیماری آلزایمر، یک اختلال نورودژنراتیو که با زوال عقل پیشرونده مشخص می شود، مرتبط است.بنابراین، تعادل بین اثرات مفید و مضر Aβ برای حفظ سلامت مغز و جلوگیری از تخریب عصبی بسیار مهم است.
3. صادرات آهن: نشان داده شده است که Aβ 1-42 در تنظیم هموستاز آهن در مغز نقش دارد.آهن یک عنصر ضروری برای بسیاری از فرآیندهای بیولوژیکی است، اما آهن اضافی نیز می تواند باعث استرس اکسیداتیو و تخریب عصبی شود.Aβ 1-42 می تواند به آهن متصل شود و صادرات آن از نورون ها را از طریق فروپورتین، یک انتقال دهنده آهن گذرنده، تسهیل کند.این ممکن است به جلوگیری از تجمع و سمیت آهن در مغز کمک کند، زیرا آهن اضافی می تواند باعث استرس اکسیداتیو و تخریب عصبی شود.دوسه و همکاران(Cell، 2010) گزارش داد که Aβ 1-42 به فروپورتین متصل می شود و بیان و فعالیت آن را در نورون ها افزایش می دهد که منجر به کاهش سطح آهن داخل سلولی می شود.آنها همچنین نشان دادند که Aβ1-42 بیان هپسیدین، هورمونی که فروپورتین را مهار می‌کند، در آستروسیت‌ها کاهش می‌دهد و صادرات آهن از نورون‌ها را افزایش می‌دهد.با این حال، Aβ متصل به آهن نیز ممکن است مستعد تجمع و رسوب در فضای خارج سلولی شود و پلاک های آمیلوئیدی را تشکیل دهد.آیتون و همکاران(ژورنال شیمی بیولوژیکی، 2015) گزارش کرد که آهن تشکیل الیگومرهای Aβ و فیبریل ها را در شرایط in vitro و in vivo افزایش می دهد.آنها همچنین نشان دادند که کیلاسیون آهن باعث کاهش تجمع و رسوب Aβ در موش های تراریخته می شود.بنابراین، تعادل بین اثرات مفید و مضر Aβ 1-42 بر هموستاز آهن برای حفظ سلامت مغز و جلوگیری از تخریب عصبی بسیار مهم است.
ما یک تولید کننده پلی پپتید در چین هستیم، با چندین سال تجربه بالغ در تولید پلی پپتید.Hangzhou Taijia Biotech Co., Ltd. یک تولید کننده مواد خام پلی پپتیدی حرفه ای است که می تواند ده ها هزار ماده خام پلی پپتیدی را فراهم کند و همچنین می تواند بر اساس نیازها سفارشی شود.کیفیت محصولات پلی پپتیدی عالی است و خلوص آن می تواند به 98٪ برسد که توسط کاربران در سراسر جهان شناخته شده است. از مشاوره با ما خوش آمدید.
